سررسید (من نوشت های من)

من خودم بر خلاف قیافه غلط اندازم از دوران پیشا طفولیت و پسا طفولیت و تا همین سن  انسان آرومی نبودم و نیستم و اصلا نمی تونم که باشم ولی توجه کردین که  انسان های آروم،آرامش خیلی خوبی به آدم میدن... کسی چه می دونه و شایدم این تزریق ِ آرامش ماحصلِ آرامشِ خوب بودنشونه نه آرامشِ شخصیت شون...

+ استاد نخاولی_ استاد پرسا_استاد صالحی نیا_استاد فتوحی

+ فرزانه حسین زاده_راضیه سرچاهی_اممممممممممممم،اینقدر تعدادشون تو زندگیم کم بوده که هرچی دارم سعی میکنم و فک میکنم یادم نمیاد...عوضش تا دلتون بخواد شر و شور تو ذهنم داره بدون فشار به مغز مبارک و بی اراده و با یه اشاره ردیف میشه :)

+ دارم صادقانه فک میکنم که اگه با این آرام یافتگان و دگر آرام یافتگان عزیز مثلا پام ب طبیعت برسه و دوپینگ سرمستی،بازم این آروم بودنشو تحسین می کنم یا نه...به دلیل عدم همراهی در ورجه وورجه و بالا و پایین پریدن ،ختم به خیرشون میکنم از زندگی با حلق آویز کردنشون از قد و بالای درخت و سپس خفه سازی مجدد در چشمه های شراب طهور و سلبیلْ گوارای همون طبیعت و چال شدنشون در گودال پر خس و خاشاک جسارتا و مجددا همون طبیعت¿¿¿!!!!!!!    

+ خُخخخخخخب... صادقانه ب جواب رسیدم الساعه....اونم اینه که:میزنم میترکونمشون و قطع به یقین دفعه بعد پشت دستمو داغ میکنم ک باهاشون تا تو باغچه دم در حیاط برم چی برسه ب طبیعت 

+ از وقتی یادمه همیشه با آدمای پر هیجان و شر و شوخ و مخل اعصاب دیگران کلا بیشتر جور میشدم اما اینم یادمه که همیشه آدمای آروم رو دوست داشتم... با پاهام پایه نیستن هااا اما _____حس خوبی بهم میدن_____

+ یکی دو سال پیش برای رعایت خیا در چشم نامحرم های گرامی دانشکده و نیز تو حوزه با فرزانه دوست شدم اصن این اروم بودنش منو کشت فقط...عاشقش شدم بس که اروم بود این بچه... هربار ک می اومدم مثه اون اروم باشم بیشتر شرارت میکردم و دست گل به اب و سوتی میدادم...به این نتیحه رسیدم: بشین سرجات بچه جان...تو این کاره نیستی...هرچه هستی باش و خودت باش... منتها فقط اگ به ریز مولوکلنگ های آدرنالین جان های خونت برنمی خوره  حریم ها رو رعایت کن... ریحان باش ریحان