سررسید (من نوشت های من)

می نویسم که نیازمه این نوشتن؛که اروم میگیرم وقتی بر کسی دلتنگمو دستم به گرمای اغوش نمیرسه؛وقتی از کسی  دلگیرمو دستم به سیلی صورت نمی رسه؛وقتی دلزدمو دستم به خط کشیدن نمی رسه؛وقتی دلخواهمو دستم به خواهش نمی رسه؛وقتی دلشادمو دستم به چشما نمی رسه

خوبم می نویسم

بدم می نویسم

فقط یه مدادی؛خودکاری ؛خودنویسی؛چیزی ورمیدارمو تند تند حالمو رو کاغذ خط خطی میکنم؛بدون هیچ اداب و ترتیبی
تنها اداب نوشته هام شروع با نامش و اتمام با شکرش

یه جاهایی واقعا به کار  میاد این نوشتن؛خوبه که وقته عصبیت میکنن عوض مچاله کردن همون ادما؛همین برگه هارو مچاله کنی؛هی بنویسی و بنویسی و مچاله و سطل اشغال؛فقط واس این مچاله هارو نثار شکم اشغال دونی کنی که خیلیارو نثار اشغال دونی نکنی به هردلیل؛اینکه دلت نخواد ناراحتی شونو

فاطمه یادته همین تابستونی تو ایمیل گفتی که:ریحان تو میدونستی  من از نوشتن هراس دارم چون یا میترسم توش صوتی بدم یایم بقیه ببینن.

راس میگی منم تا یه زمانی همینطور بودم ؛همش دلهره لو رفتن نوشته هام؛قلم دلام

به 800تا سوراخ قاایمشون میکردم که دست هیشکی نرسه
نه به خطاهام ؛نه به بچگیام؛نه به شیطنتام؛هاااااا

نه

به افکارم؛به وضعیت حالم؛به درونم

می خواستم دست نرسه

اما دیگه نمی ترسم؛هرجا گیرم بیاد؛هر کاغذپاره ای که یه گوشه ولو شده باشه؛ ولش کرده باشن رو ورمیدارم و بسم الله...بدشم یه گوشه کنار دفتر کتابام جا میدم؛پنهون نمی کنم؛جا میدم

دیگه نمی ترسم

چون ترسام ریخت وقتی جونم ریخت

وقتی رسیدم به مرحله ای که دیدم:ترسناک ترین ترسناک الان تو دامنمه؛بقیه چیزا مضحکن

الان میگم:خب ببینن؛بخونن؛مگه قراره چی بشه؛بین بد و بدتر وقتی صابون بدتر به تنت خورده باشه؛به کفک بد راضی میشی

کسی میترسه که در 18-19 سالگی دستی واس مرگ تکون نداده باشه-دوبیتی بیخ گوش عزراییل جان جانان جان ستان نخونده باشه

وقتی هی تو رفت وامد موندن و ماندن بوده باشی؛ولی عمرت به دنیا بوده باشه؛ترس از خیلی؛خیلی چیزا برات خنده کنندس

نچ!

عاقا این چه وضعیه خب؟

چرا تا این سن پسملی روییده نشده که من عاشخش بشم

می ترسم عزراییل جان؛ با تبر متبرکش منو بچینه؛بشریت پسملا انگشت حسرت ب دهان بگزنند ؛روی بخراشند و جامه چاک کنند و شیون ول کنن

در جریانم که هستی هر هزار سال  یکی مث من میرویه

گونه کمیاب رو که شنیدی دوستم؟

من همونم

اطلاع رسانی کن

94/11/17