سررسید (من نوشت های من)

دارم هی می خونمش و هی کیف میکنم...

کلا از دوره راهنمایی علی شریعتی رو دوست داشتم،دوست داشتم چون مبارزه گری و نوشته هاشو دوست داشتم...قبل خوندن این اثرش حدسم می زدم این کتابش باید به دلم بشینه اما نه تا این حد... هنوز حدود سی صفحه بیشتر نخوندم و هنوز شاید ب زور 5 درصد حرفاش مستقیما و منحصرا ذکر امام حسین ع و عاشورا باشه اما با ی مقایسه چقد حرفای حقی زده و چقد نزدیکه گله از آدمای متنش به جنس آدمایی که الان ، تو همین دوره ما،همین روزا،پرو پرو و پر مدعا، دارن راست راست راه میرن و ...

دارم فک میکنم راسته اون چیزایی ک شنیدم و جاهای مختلف خوندم. راسته که: تاریخ تکرار میشه

و راست تره که: تاریخ واس خیلی مردم عبرت نمیشه

و راست تر تره که: حافظه تاریخی مردم ضعیفه

+ حسین همانی است که می توان به مجرد و به محض مردن برایش، زندگی کرد...