سررسید (من نوشت های من)

بعد فارغ التحصیلی , من دلم واس هیچیه این دانشگاه تنگ نشه؛ جز همین مسجد امام رضا ع

(تلقین نیس،خرافات نیس؛جوگیری هم نیس اما نمی دونم چی داره، به خیلیا هم گفتم؛ تقریبا به هرکی می رسم می گم؛ نمی دونم این مسجد چی داره که درب و داغون ترین حال عالمم داشته باشم پام به این مسجد می رسه میشم مثه ماهی تو آب...آروم  آروم میگیرم...خیلییییییی خیلییییی آروم اینقدی که وقتی به مهسا گفتم که از ترمای اول تا الان چقد تو این مسجد آرومم با اینکه اعتکافام تو مسجد الزهرا بوده نه این,  با خنده گفت: مگه امامزادس؟؟؟عجیب و غریب دوست دارم این مسجد رو... اینقد دوسش دارم که خیلی روزا از دانشکده رامو طولانی میکنم میام این مسجد نمازامو می خونم... اینقد دوسش دارم که یه مدت وقفه می افته و به این مسجد سر نمیزنم دلم واسش تنگ میشه...این دوسش دارم که پاتوقمه... این قدر دوسش دارم که هیش کدوم از دوستام دوسش ندارن)