سررسید (من نوشت های من)

پس از صرف بحث نرمناکی با خانم رضوانی جان:

رو می کنم به صدیقه:

دوس دارم خودمو

:)

پلیدم خوتونید :)

+ پشیمون نیستم 

+ الان که دارم فک میکنم میبینم به چه خسرانی رسیدم تازه،چون از من بعید بود این همه خوددار بودن دربرابر اون سبک رفتارشون...تازه بررگواری هم کردم ناخواسته...والا...فک کنم واس این بود که اوج نگرفت این ارادت های زبونیمون که نثارات هم کردیم...در کل مایه تعجب بود چون در رزومه ای که از من موجوده ،شواهد حاکی از اینه که من چکشی تر عمل می کردم ،متاسفانه به افت شدیدی دچار شدم که قابل سرزنشه اصن...انشاءالله دفعه بعد که پَرمون به پَر هم گرفت از خجالتشون دربیام که مدیون نشم خدانکرده