سررسید (من نوشت های من)

بعضی وقتا دلم می خواد بعضیارو کنار بکشم بگم فلانی:

خیلی وقته هیچی ازت یاد نگرفتم، میشه یه چیزی یادم بدی¿¿¿تشنمه¿¿¿

وقت

وقت

وقت

چرا هی به تاخیر می افته این لحظه ها تو زندگیم

وقتی می رسه از ذهنم میره و پقتی میره حسرتش به دلمم میره

خب حیف شد، یادم باشه ،دفعه بعد که دیدمش اجازه بگیرم ازش، که گلویی تر کنم ازش...از حرفاش،از تجربه هاش، از هرآنچه که گلوی روحم رو سیراب که نه، حداقل تر کنه

اما باز هم این"یادم باشه دفعه بعد" عقب نشینی و عقب نشینی می کنه

چرا¿

نمیدونم

ترسم اینقدر این عقب نشینی مستمر باشه که در عقبه انسانیت جزو سیاه لشگران هم ،نمانم ونباشم

+ آدمشو که یافت کنی،زمانش اصلا مهم نیس...که این گپ یک ساعت طول بکشه یا یک دقیقه... گاهی شنیدن یک حدیث یک دقیقه ای اونقدر در روح و بطن زندگیت و آفرینشت تاثیرگزاره که شاید احادیث پرتکرار مثنوی هفتاد من ،نع

+ بعضی وقتا یه حرف از یه انسان فهیم برات نقل میکنند که تو فهم نگرشت کولاک میکنه ،هرچند مقطعی...بازم بِهْ از هِچْ

+ بعضی وقتا کنار یکی میشینی یه نصیحت کوچولو میزاره طاقچه دلت،یه تجربه کوچولوی خودشو سنجاق میکنه به دلت...با اینکه سرمشق های کوچولویی هستند اما درس زندگی میشه برات