سررسید (من نوشت های من)

منو میگی: با دهان باز و چشای گرد:

ها¿¿¿!!!! چی¿¿¿¿¿!!!! چیشد¿¿¿!!! کی بود¿¿¿!!!

من کیو دقیقا قضاوت کردم الان¿¿¿!!!!! چند چند بودی با خودت وقتی نظر گذاشتی مومن¿¿¿!!!!!!!

اگه چشمای شهلاتون رو بازتر میکردین میدیدن که اتفاقا این پست رو در مذمت خودم گذاشتم و قهقهه زدنام پس کیو قضاوت کردم من الان¿¿¿¿!!!!عایا.خوبی¿¿!!!¿¿¿!!  خوشی¿¿¿!!!!!

دوست مومنی که نظر گذاشتید

اولا :این وبلاگ ماهیت وبلاگی نداره از نظر بنده بلکه حکم همون سررسید و لاغیر...اصن واس همینم عده زیادی از وجود این وبلاگ و انتسابش ب بنده مطلع نیستند وانگشت شمارند

ثانیا: بنده در این سررسید همه ی خودمو، آنچه که هستم و  اعتقاد خودمو و اون چیزایی ک از بزرگان و بزرگواران و ایین و دین و اخلاق و درس و مدرسه و .. اموختم و درست می دونم و غلط می دونم و خاطرات و احوالات و ناراحتی هامو دلخوری هامو و ... رو می نویسم ممکنه بعضی جاها هم نظر من درست نباشه. خب نباشه. بقیه مجبور ب پذیرشش نیستند که.من مینویسم و لذت می برم از این نعمت قلم...حالا برخی دوستانم لطفشون شامل حال ما میشه نظر میزارن...ولی اصل بر این است که اینجا هرچه هست،برای بنده وبلاگ نیست 

ثالثا: عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته اند

من خودم پیدا همی گویم که پنهان گفته اند