سررسید (من نوشت های من)

آدمایی که تو زندگیت هستن یا پیدا میشن که کنار می کشنت و میگن:

نکن- فلان کارو نکن-من تجربه کردم پس نکن-نکن عزیزم-نکن جانم-نکن مومن-نکن ادم-نکن بشر--گوشتو می پیچونم حتی اگه ازم ناراحت بشی اما نمی زارم تجربه اشتباه داشته باشی

اینا خیلی شریفن؛تجربه هاشونو بدون هیچ چشمداشت در اختیارت قرار می دن تا تویم زمین نخوری...

اما ماها؛ چی هستیم؟؟؟ کله شق ... با کله هایی که در عین تجربه ی سری چیزا بازم بوی قرمه سبزی میده...فک میکنیم خدا بهمون اینقدر عمر خواهد داد تا همه چی رو خودمون به شخصه تجربه کنیم...نمی بینیم... نمی شنویم... وقتی هم که می خوایم ببینیم و بشنویم کسی نمی خواد ما ببینیم...بشنویم...اصولا گاهی هم میگن:به ماچه؟؟؟ هزار چراغ دارد و بیراهه میرود؛بگذار رود تا سزایش بیند

کاش تو زندگیم بیشتر از این تیپ آدما بود و مصرتر تو پیچوندن گوش...

وقتی قد بلند می کنیم گاهی هواورمون میداره که علامه ایم

(از هرجا بفهمی اشتباهه از همونجا باید پاتو بزاری رو عقب و برگردی...تا ته رفتن و حالا که رفتیم تا تهش بریم و حالا کار از کار گذشت؛ اینه که اشتباهه... خوبه که با خودت رودروایسی نداشته باشی)