سررسید (من نوشت های من)

نشریه طنزیم رو باز می کنم، صفحه می زنم،صفحه می زنم و با ذهنی که چاکر هزار جاست مثلا خودمو سر گرم می کنم، سرمو بالا میارم:هنوز تلخم.چقد مسیر طولانی شد، راه خونمون ک اینقد دور نبود

مطمنم که خواب بدترین روش ماست مال کردن فکر نکردن ب ادماست اما

صبر گر هست وگر نیست، باید کردن

اصلا تو غلط کردی گفتی  ازم متنفری، وقتی من دوست دارم