و هر گاه انسان در راهي که خداي مهربان، ايمان به حقانيت آن راه را به او هديه داده است احساس خستگي کند، اين همان گونه از خستگي است که به نظر من مذموم است زيرا مغاير وظيفه خستگي ناپذير بودن انسان در راه معشوق حقيقي است.

به بيان بهتر، به نظر من اگر انسان نه از خود بلکه از نفس اماره خود خسته شده باشد، اين يک اتفاق تحسين برانگيز است، چرا که اين مي تواند در جايگاه خويش عاملي شود که انسان را از سمت خواهش هاي نفساني به سوي خدا برگرداند.