سررسید (من نوشت های من)

حرف می زنی

ناراحت میشن

حرف نمی زنی

ناراحت میشن

حرف می زنی و نمی زنی

ناراحت میشن و ناراحت نمیشن

می مونی که چیکار بکنی که به حق نشن و بشن

مجبوری یادت بیاد: ما مامور به انجام وظیفه ایم نه نتیجه

+ ما به هر حال همه رو نمی تونیم راضی نگه داریم ، پس لااقل خدارو راضی نگه داریم

+ امر به معروف م باز یه آب شسته تره، نهی از منکرم که داغان

+ قلبت درد میگیره ببینی دوستی که از ته قلبت دوسش داری داره به راه قلبش خطا میره و قلبش شده منطقش و تیر نطقت نفوذی نداره ب قلبش...درد نمیگیره¿¿¿ 

+ توجه کردم به خودم و دیگرون ک خیلی از دوستامونو امر به معروف می کنیم اما جیگر نمی کنیم نهی از منکر کنیم مبادا ناراحتش کنیم...مبادا بین خودمون خط فاصله رسم کنیم...مبادا دیگه صمیمیتی احساس نکنیم... مبادا از هم به زبون نارضایتی کنیم...عوضش لال میشیم و با سکوت همه جانبه و استمرارش به جای همه ش خدارو نافرمانی می کنیم و خودمونو از هفت دولت آزااااااااااد...و می بالیم به خودمون که خب خداروشکر ک خار به حس کسی فرو نکردیم...خط به ابروی کسی ننداختیم و خیر سرمون درخت دوستی رو همچنان بُنِشاندیم... می ترسیم بگیم که مبادا بشنویم:

نچ!!! باز خودشو علامه دهر گرفت

نچ!!! چی سجاده ای اب می کشه واس ما

نچ!!! تو خوبی بابا

نچ!!! فک کرده مریم مقدسه

نچ!!! به خودم مربوطه

نچ!!! دلم می خواد...همینه ک هست

نچ!!! بتوچه،برو باغچه خودتو بیل بزن

نچ!!! و...

+ چند ماه پیش فاطمه یه تیکه از بیانات رهبری رو بهم گفت:نهی از منکرت حتی اگه در طرف تاثیر نداشته باشه ، حداقل اش اینه که منکر، منکر می مونه... ب دلم نشست