سررسید (من نوشت های من)

می رسه که میرسی به جایی که می بینی شونه هات توان حمل چندین بار رو با هم ندارن؛ اونجاس که مجبوری تو روی بقیه قهقهه بزنی ولی تو اینه که نیگا می کنی تو روی خودت؛ وا  می دی

گاهی فکر می کنم من, واس "این همه بودن" بچه تر از همم؛ بچه تر از این حرفام

چندین غصه رو با هم خوردن سخته اما سخت تر از اون غصه چندین نفر رو با هم خوردنهو به قول شهید انسان؛مطهری: انسانیت مگر جز درد دیگران داشتن است؟؟؟

(حال بچه ای رو دارم که نشوندنش روی تاب و هی محکم هلش می دن ؛خوف و رجا  با هم تو وجودشه ؛ به آسمون که نزدیک می شه می خنده به درد  اما  از زمین که دور می شه می ترسه از درد ؛هی که بالاتر میره بیشتر می خنده,یهو با مغز می خوره زمین.از اون روز به بعد فوبیا می گیره؛ فوبیای ارتفاع؛ فوبیای اوجی که منتهی بشه به  سقوط)

نوای هر " الله اکبر" دوای آرامشی است از درهای غیب

+ اصن همینه که یهویی با ریحان اینا پا می شم می رم پارک ملت و سلف سرویس و لقمه های دولپی تند  و سلفی و  بگو بخند و الی اخر    :)