سررسید (من نوشت های من)

کسی که خود را در معرض تهمت قرار دهد نباید جز خود را سرزنش کند... امام علی ع

+ خانم و آقای صاد

+ باشد که ،حواس ها، باشد

+ دیروز عصر، تو ماشین صدیقه،بعد از تمام شدن حرف انیسه،من مکث کردم و از حوزه،ترسیدم... از آدمای حوزه ، ترسیدم...از خاله زنک بازی های احتمالی و حرف و حدیث ها ترسیدم...از مکانی ارزشی و تصپری ارزشی ترسیدم....از جایی که قاعدتا نباید بترسی ترسیدم...از جایی که باید احساس امنیت کنی،ترسیدم...از به بازی گرفتن آبروها،ترسیدم... از پچ پچ ها و نچ نچ ها ترسیدم...از کج فهمی ها و برداشت ها، ترسیدم...آدم ترسویی نیستم اما من از جایی که دوستش دارم و از کسانی که دوستشان دارم،ترسیدم...از همان هایی که در نظر من هویتی مجهول دارند اما به قول انیسه ضد تشکیلات و غیرخیرخواه اند و من حتی نمی دانم که و که ها هستند، ترسیدم... درست است که من آدم ترسویی نیستم اما در مورد آبرو،دست و پای دل و ایمانم می لرزد...از ترس تحمیل جایگاه محکومیت در عین مظلومیت ترسیدم... از دفاع و بیانیه ها ترسیدم...از آبرو و کعبه ترسیدم...من دیروز ترسیدم... هیچ کدامتان ترسناک نیستید اما من دیروز ترسیدم...به مزاح زیاد حرف می زنم اما، من از زیاد مزاح حرف زدن هم ترسیدم...من از ذره بین ها و دوربین ها ترسیدم...من از نکند فلانی ها فکر کنند های آینده ترسیدم... من از شما فعالان مخلص فی سبیل الله ترسیدم...من از شماها ترسیدم...من از جمعی مسلمانِ مومن ترسیدم... نه گبر و کافر...من از درد سرایت این نوع ترس،ترسیدم...من از برچسب های ظن و گمان ها ترسیدم...من دیروز،ت ر س ی د م

+ داخل گود بودن با خارج از گود بودن مسلما فرق می کند...

+ معرفت جو بودم...

+ مسئول هستم...

+ زیستِ بی حاشیه نعمت است...

+ آبرو،،، از اهل بیت واژگان مقدس است...